غیر معمول نیست که پدر و مادر در موارد مختلف از جمله تربیت دوگانه کودک با یکدیگر اختلاف نظر داشته باشند. اگر شما و شریک زندگیتان در مورد همه چیز از برنامه خواب کودک، آموزش دستشویی رفتن به او و اوقات فراغتش گرفته تا سطح انتظارات از تکالیف کودک، استفاده از شبکه‌های اجتماعی و روابط اجتماعی او بحث می‌کنید، بهتر است بدانید که شما تنها نیستید. زمانی که کودک شما پا به زندگی می‌گذارد و وارد برنامه روزمره شما می‌شود، تقریباً هر رابطه ای با چالش‌هایی روبرو می‌شود.
اما اگرچه این اختلافات میان والدین طبیعی است، مهم است که به آن‌ها رسیدگی شود. اختلاف عقیده بین پدر و مادر می‌تواند منجر به شکست در رابطه و احتمالاً طلاق یا جدایی در صورت عدم رسیدگی مناسب شود.
بر اساس گفته متخصصان روانشناس، وقتی والدین نظرات متفاوتی در مورد تربیت فرزندان خود دارند که به آن تربیت دوگانه کودک گفته می‌شود، این می‌تواند باعث ایجاد تنش یا اضطراب در خانه شود. کودک شما هم ممکن است این تنش و اضطراب را احساس کند؛ به ویژه اگر شما جلوی چشم او با یکدیگر اختلاف نظر داشته باشید و بحث کنید. عواقب تربیت دوگانه کودک شامل تعارض بیش‌تر، قطع ارتباط عاطفی و فیزیکی، عدم اعتماد و تغییرات رفتاری است. به همین دلیل است که یادگیری نحوه همکاری با یکدیگر و رسیدن به یک رویکرد واحد برای تربیت کودک حیاتی است.
با یکدیگر صحبت کنید
در حالت ایده‌آل، شما و شریک زندگیتان مدت‌ها قبل از این که تصمیم بگیرید با هم بچه دار شوید، درباره روش‌های تربیت کودک خود صحبت کرده‌اید. اما حتی اگر هنوز این کار را نکرده‌اید، برای شروع خیلی دیر نیست.
ایده‌های خود از تربیت کودک را با یکدیگر به اشتراک بگذارید. در مورد این که چگونه در خانواده خود تربیت شده‌اید صحبت کنید و همچنین این که چه کاری را می‌خواهید شبیه پدر و مادر خود انجام دهید و چه کاری را می‌خواهید متفاوت از والدین خود انجام دهید صحبت کنید.
تمایل به گوش دادن به صحبت‌های شریک زندگیتان و شنیدن دلایل او برای نظرات شخصی‌اش، حرکت مثبت و رو به جلو را آسان‌تر می‌کند. مایل بودن به گوش دادن به صحبت‌های شریک زندگیتان و شنیدن دلایل او برای نظرات شخصی‌اش، روند مثبت به تفاهم رسیدن را آسان‌تر می‌کند. با گوش دادن به یکدیگر، هر یک از والدین بینش بیش‌تری از نظرات هم به دست می‌آورند، می‌توانند نگرانی‌های خود را بیان کنند و با احساسات خود صادق باشند.
هنگامی که برای صحبت می‌نشینید، از شریک زندگی خود در مورد مسائلی که ممکن است با آن مخالف باشید، سوال بپرسید. برای مثال از او بپرسید که تنبیه منطقی کودک از نظر او چگونه است، زمان خواب مناسب برای کودک شما چیست و این که آیا کودک شما باید پول تو جیبی دریافت کند یا خیر. به یاد داشته باشید که مخالف بودن با یکدیگر امری طبیعی است. نکته اصلی این است که شما با احترام با یکدیگر ارتباط برقرار کنید و یاد بگیرید که چگونه مصالحه کنید.
حتی وقتی با شریک زندگی خود موافق نیستید، بهترین کار این است که احساسات او را درک کنید و ذهنی باز داشته باشید. این کار به تنش زدایی از مکالمات و حفظ تمرکز بر حل مشکلات کمک می‌کند. یادآوری این که شما یک تیم هستید نیز مفید است.
قوانین تربیت کودک خود را با یکدیگر ایجاد کنید
برای ایجاد قوانین خاص و نوشتن آن‌ها همکاری کنید. این قوانین ممکن است شامل مواردی از جمله زمانی باشد که کودک شما می‌تواند برای وسایل الکترونیکی صرف کند و این که چه ساعتی تکالیف او باید تمام شوند. اگر روی قوانین خاصی موافق نیستید، در مورد آن با هم صحبت کنید. با این کار شما نه تنها برای فرزندان خود الگو خواهید بود تا یاد بگیرد که چگونه با دیگران همکاری کند و اختلافات را حل کند، بلکه قواعد مهمی برای نحوه عملکرد خانه خود نیز ایجاد می‌کنید.
تفاوت‌های والدین وقتی بتوانند به کودک خود نشان دهند که چگونه با اختلاف نظرها کنار بیاید، چیز خوبی است. الگو شدن برای رفتار مثبت در هنگام اختلاف با شخص دیگر می‌تواند به کودک شما نشان دهد که چگونه اختلافات را به شیوه ای مثبت مدیریت و حل کند.
پس از ایجاد قوانین تربیتی، آن‌ها را با کودک خود در میان بگذارید. (البته اگر به اندازه کافی بزرگ است) و از کودک خود بپرسید که آیا سوالی دارد؟ نسبت به ایده‌ها و پیشنهادات کودک خود منعطف باشید و اگر پیشنهاد منطقی به شما می‌دهد، آن را در قوانین جدید خود اعمال کنید.
همکاری در هر شرایطی نکته اصلی است؛ بنابراین زندگی خانوادگی خود را به گونه‌ای تنظیم کنید که انعطاف پذیری و گشاده رویی نسبت به دیدگاه‌ها، نظرات، نیت، احساسات و انگیزه‌های همه اعضای خانواده در آن وجود داشته باشد.
اجرای قوانینی که همه روی آن توافق داشته باشند، آسان تر است. به علاوه، شما به کودک خود فرصتی برای تمرین همکاری و همچنین نشان دادن نحوه حل مشکلات یا مدیریت تعارض را می‌دهید.
قانون گذاری و تعیین محدودیت در خانواده‌ها باید به همه اعضای خانواده توضیح داده شود؛ نه این که فقط انتظار داشته باشیم که مانند یک قانون استبدادی از قوانین اطاعت شود. قوانین همچنین باید بر اساس سن رشد کودک باشند و با تغییر و رشد فرزند شما تغییر می‌کنند.
در مورد پیامدها با یکدیگر توافق کنید
شما و شریک زندگی تان لازم است تعیین کنید که شکستن قوانین در خانه چه عواقبی باید داشته باشد. برخی از والدین در مورد نظم و انضباط آرامش دارند و ترجیح می‌دهند با کودک خود در مورد اشتباهاتش صحبت کنند. برخی از والدین سخت گیر هستند و معتقدند که داشتن پیامد و تنبیه راهی برای حفظ قوانین خانه و تربیت درست کودک است.
پیشنهاد می‌شود که پذیرای نظرات متفاوت باشید. دیدگاه‌های مختلف می‌توانند گفت و گوهای سالمی را در مورد ارزش‌های شما ایجاد کنند؛ اما در نهایت نیاز به مدارا دارند که می‌تواند برای هر دوی شما خوب باشد. یکی از ممکن است نیاز باشد که یکی از والدین موافقت کند که رفتار بد کودک عواقبی خواهد داشت، در حالی که شریک زندگی او ممکن است لازم باشد بپذیرد که پیامد و تنبیه برای موثر بودن لازم نیست خشن باشد.
هوای یکدیگر را داشته باشید
پس از این که سر قوانین و تربیت کودک به توافق رسیدید، بسیار مهم است که به آن پایبند و در اجرای آن ثابت قدم باشید. اگر یکی از شما برنامه را دنبال کند، اما دیگری به کودک اجازه دهد که قوانین را زیر پا بگذارد، کل خانواده را برای یک فاجعه آماده می‌کنید. این عدم اتحاد عواقب بدی خواهد داشت.
وقتی والدین در مقابل فرزندانشان متحد نیستند، باعث ناامنی، اضطراب و ناراحتی کودک می‌شود.
بنا به گفته متخصصان، زمانی که والدین در مقابل فرزندانشان متحد نباشند، ممکن است باعث احساس ناامنی، اضطراب و ناراحتی کودک شود. والدین را به عنوان کاپیتان کشتی در نظر بگیرید. اگر کاپیتان یک کشتی دو نفر باشند و خدمه شاهد عدم توافق آن‌ها در مورد مسیری که می‌روند باشند، می‌تواند باعث نگرانی خدمه شود.
بنابراین اگرچه ممکن است وسوسه انگیز باشد که کودک ناراضی را از تنبیه رها کنید یا قوانین را شل رعایت کنید، اما پیامی که برای کودک ارسال می‌کنید این است که شما و شریک زندگیتان می‌توانید از هم جدا شوید و شکست بخورید. به علاوه، کودکان از این تفاوت نظرات به نفع خود استفاده خواهند کرد.
نبودن اتحاد میان شما و همسرتان می‌تواند باعث رخنه کودک شود که اصطلاحی است برای توصیف زمانی که کودکان از اختلاف والدین به نفع خود سوء استفاده می‌کنند. کودکی را در نظر بگیرید که می‌داند مادر به چیزی نه می‌گوید، اما پاسخ پدر به او مثبت است. اگر کودک از پدر بخواهد و او به حرف کودک گوش کند، باعث ایجاد مشکل بین پدر و مادر می‌شود. در نهایت، کودکان با ثبات رشد می‌کنند و زمانی که والدین به دلیل اختلاف نظر با یکدیگر ناسازگار باشند، می‌تواند باعث بروز مشکلات رفتاری در کودک شود.
از مطرح کردن اختلاف نظر در مقابل کودک خودداری کنید
مگر این که شریک زندگی شما کودک را مورد سوء استفاده یا سوء رفتار قرار دهد، وقتی با تصمیم شریک زندگی خود در مورد تربیت کودک مخالف هستید، جلوی فرزند خود در تصمیم او دخالت نکنید. کودک شما به سرعت متوجه می‌شود که ناهماهنگی در کجا ریشه دارد و از آن به نفع خود استفاده می‌کند. اجازه ندهید این اتفاق بیفتد.
اگر والدین در مقابل کودک خود با هم بحث کنند، این نیز می‌تواند باعث ایجاد ارتباط نادرست شود و کودک ممکن است احساس کند که زندگی او ثبات ندارد یا در خانه احساس ناامنی کند. به فرزندان خود اجازه دهید بدانند که شما و شریک زندگیتان هم مسیر هستید و از تصمیمات یکدیگر حمایت می‌کنید.
سپس زمانی که شما و شریک زندگیتان تنها هستید، اختلاف نظرها را مطرح کنید و در مورد آن صحبت کنید.
انعطاف پذیر باشید
نحوه تربیت کودک شما باید به اندازه کافی انعطاف پذیر باشد تا با رشد کودک تغییر کند. شما و شریک زندگیتان باید هر از چند گاهی برنامه‌های تربیت کودک خود را دوباره بررسی کنید. همچنین شخصیت فرزندتان را هم در نظر بگیرید.
برخی از کودکان به نظارت بیش‌تری نیاز دارند و برخی کم‌تر. برخی از کودکان بیش‌تر کلک می‌زنند و برخی دیگر طبیعت خوشایند تری دارند. نحوه تربیت شما باید متناسب با نیازهای کودک خود باشد.
پیشنهاد می‌شود که والدین در نظر داشته باشند روی قوانین و نحوه تربیت کودک بررسی هفتگی داشته باشند تا در مورد موضوعاتی که در مورد آن‌ها اختلاف نظر دارند بحث کنند و هر کدام انتظارات خود را بیان کنند. سپس آن‌ها می‌توانند در مورد این که چگونه می‌توانند با کمی کوتاه آمدن با یکدیگر توافق و مصالحه کنند، صحبت کنند.
به شریک زندگی خود شانس دوم بدهید
هر پدر و مادری اشتباه می‌کند. شما و شریک زندگیتان هر دو تصمیمات بدی می‌گیرید یا خونسردی خود را در مقابل کارهای کودک خود از دست می‌دهید.
وقتی شریک زندگی تان از چیزی ایراد می‌گیرد، شروع به تهمت زدن به او نکنید. صبر کنید تا کودک شما در محل حضور نداشته باشد و سپس با آرامش در مورد وضعیت صحبت کنید. همچنین بخشش را دریغ نکنید. این شریک شماست نه دشمن شما؛ حمایت از یکدیگر معنی زیادی دارد.
لازم نیست اجازه دهید تفاوت در شیوه‌های تربیت دوگانه فرزند رابطه شما را خراب کند. به صحبت‌های یکدیگر گوش دهید، در مورد آنچه مهم است مصالحه کنید و توافق کنید که هر دو در یک تیم هستید. این می‌تواند تاثیر قابل توجهی در تشکیل خانواده و هماهنگی شما بگذارد.
والدین گاهی فراموش می‌کنند که در بالای سلسله مراتب در ساختار خانواده قرار دارند. این اساساً به این معنی است که شما دو نفر رئیس هستید و آنچه می‌گویید انجام می‌شود. اما دقیقا مثل یک دولت یا شرکت اگر رهبران موافق نباشند، هرج و مرج رخ می‌دهد. و این یک الگوی تربیتی بد برای کودک شما می‌باشد.
کودک شما در حال تماشای کارهایی است که شما انجام می‌دهید، و آنچه را که می‌بیند می‌تواند اثرات طولانی مدت داشته باشد. اگر نمی‌توانید اختلافات خود را با احترام حل کنید، ممکن است بخواهید به یک متخصص سلامت روان در زمینه خانواده مراجعه کنید.
همکاری با یک درمانگر برای شکل گرفتن همراهی و همدلی در هنگام تلاش برای برقراری ارتباط با شریک زندگی خود بسیار مفید است. علاوه بر این، سعی کنید با ایجاد زمینه‌های مشترک و صحبت در مورد نقطه نظر مخالف، دلیل پشت تصمیمات والدین دیگر را به درستی درک کنید. مثلا این که بگویید ما هر دو کودک خود را دوست داریم، هر دو می‌خواهیم او را ایمن و شاد نگه داریم. این نقطه خوبی برای شروع است.
از دخالت دادن کودک در اختلافات خود خودداری کنید
وقتی شما و همسرتان با هم اختلاف نظر دارید، بسیار مهم است که به هیچ وجه کودک را درگیر نکنید. به عبارت دیگر، از او نظر نپرسید و از او نخواهید که جانبداری کند. انجام این کار باعث ایجاد تفرقه بین شما و همسرتان می‌شود و کودک را در موقعیت نامناسبی قرار می‌دهد.
والدین هرگز نباید از فرزندان خود به عنوان راهی برای تایید نظرات خود در بحث استفاده کنند. وقتی والدین کودک خود را درگیر می‌کنند یا به شریک زندگی خود می‌گویند که کودک با من موافق است، فقط وضعیت پیچیده‌تری ایجاد می‌شود. ممکن است کودک شما احساس کند که مقصر مشاجراتی است که در خانه اتفاق می‌افتد. این کار می‌تواند هم برای کودک و هم والدین احساس اضطراب ایجاد کند.
اطمینان حاصل کنید که همیشه کودک خود را از مشاجره خود کنار بگذارید. اختلاف بین شما و شریک زندگی تان است و به کودک شما مربوط نیست. اگر به نظر دیگری نیاز دارید، به یک شخص ثالث بی طرف مانند یک متخصص بهداشت و روان مراجعه کنید.